Obywatel G.C. ‎– Tak Tak!

Kluczową sprawą jest fakt, że „Tak! Tak!” towarzyszy mi od dzieciństwa jako jedna z tych płyt, które wynosi się z domu (w moim przypadku – dosłownie). Wciśnięta w samochodowyObywatel GC odtwarzacz kaseta emitowała stały soundtrack pod wożonko Fiatem 126p ulicami Gdańska. Ten obraz zapisał się w głowie małego Bartka i pozostał z nim do dziś. Któregoś dnia zapytam ojca, czemu straszył swojego pierworodnego „Piosenką Kata”, której słuchanie było dla mnie doznaniem transgresywnym jak kilka lat później leczenie kaca pod pierwszą płytę Diamandy Galás. Pamiętam, że nic nie rozumiałem z tej muzyki, o czym ten pan śpiewa i dlaczego tak głośno. Ani czemu jedna piosenka jest spokojna, a druga hałaśliwa. Zostało we mnie uczucie niepokoju i kontrastu z ciepłą domową atmosferą, w którą nagle wbijał się Obywatel G.C. krzycząc, że zaraz zbije lustro i mamrocząc, że w niebie umarłych nikt nie grzebie.

Przypuszczam, że takie wstrząsające traumy były udziałem całego mojego pokolenia 8-10-latków skrzywdzonych polską muzyką. Płyta „Tak! Tak!” rozeszła się wówczas w nakładzie 300 tysięcy egzemplarzy, który pomnożony przez rozprowadzane wśród znajomych kasetowe kopie daje imponujący z dzisiejszego punktu widzenia zasięg. Potem jednak płyta popadła w pewne zapomnienie i aż do reedycji z 2011 roku wyleciała z pierwszego obiegu. Oczywiście utwór tytułowy i „Nie pytaj o Polskę” regularnie grzmiały z radia między jednym Hey’em a drugą IRĄ, ale mało kto kojarzył je z całą płytą i innymi piosenkami z niej. W międzyczasie lat 90. Grzegorz Ciechowski nagrał średnie płyty z Republiką, świetnie odnalazł się jako producent i autor cudzego repertuaru i sterroryzował cały kraj koszmarkiem o piejących, piejących kurach. Aż niespodziewanie odszedł na „planetę, na której nie ma zim”.

Arek Lerch - violence-online.pl